De afgelopen maanden kijk ik met groeiende verbazing naar hoe D66 zich gedraagt. Niet meer als partij van idealen, maar als partij van strategie. Alles lijkt gericht op het winnen van zieltjes, op het meebewegen met de stemming van de dag. Wie goed kijkt, ziet geen koers meer — alleen een richting die afhangt van waar de wind vandaan waait.
Wat ooit begon als een partij van vernieuwing, transparantie en gezond verstand, is veranderd in een machtsmachine die vooral goed is in praten. Woorden over klimaat, wonen, onderwijs — ze klinken mooi, maar de werkelijkheid erachter voelt hol. D66 wil “bouwen aan de toekomst”, maar ondertussen breken ze af wat dit land groot heeft gemaakt.
Neem onze boeren. De beste ter wereld. Mensen die met kennis, passie en respect voor natuur en dier voedsel produceren. Vanuit de hele wereld komen ze kijken hoe wij dat hier doen. En wat doen wij? We zetten ze weg als probleem. Terwijl juist daar — op het land, tussen mest en melk, tussen zonsopkomst en regen — de ziel van Nederland leeft.
Hetzelfde zie je bij andere thema’s: klimaat, immigratie, belastingen. Steeds meer regels, steeds hogere lasten, steeds minder ruimte om gewoon te leven. Alles lijkt te draaien om beleid, om systemen, om cijfers — maar wie ziet nog de mens daarachter? De ondernemer die vecht om rond te komen. De boer die zijn grond verliest. De burger die zijn land niet meer herkent.
En dan dat idee van “nieuwe steden bouwen”. Alsof Nederland een leeg canvas is waar je zomaar overheen kunt tekenen. Alsof grond en geschiedenis geen waarde meer hebben. Maar een land is geen spreadsheet. Het leeft van mensen, van gemeenschappen, van vertrouwen.
Ik ben niet tegen verandering. Maar verandering zonder kompas is gewoon verdwalen. En precies dat is wat ik zie gebeuren. Nederland is onderweg — maar niemand lijkt nog te weten waarheen.
We hebben leiders nodig die weer luisteren. Die durven zeggen: genoeg regels, genoeg wantrouwen, genoeg afstand. We hebben een land om te bewaren, geen project om te managen.
Als we zo doorgaan, raken we iets kwijt dat niet meer terugkomt: het Nederland dat we herkennen, voelen, en waar we trots op zijn.
